این اولین مطالعه روی نانولوله‌های کربنیِ اصلاح نشده به صورت شیمیایی، در درون بدن حیوانات، است.
این آزمایش، بسیاری از محققان را امیدوار کرده است تا در تشخیص و درمان بیماری‌ها از آنها استفاده کنند.
رئیس این گروه تحقیقاتی بروس وایسمن که یک استاد شیمی است، در این باره می‌گوید: «ما از دوازده عضو نمونه‌برداری کرده‌ایم و تنها در کبد میزان قابل توجهی نانولوله یافت شد. کبد به طور طبیعی داروها و سایر مواد خارجی را از خون دفع می‌کند و بنابراین نتیجه حاصل شده کاملاً قابل انتظار است.
پس از گذشت 24 ساعت از زمان تزریق نانولوله‌ها، مقداری از آنها در کلیه‌ها که دیگر عضو معمول دفع داروها هستند، ردیابی شدند. در سایر بافت‌های بدن، آثاری از نانولوله‌ها مشاهده نشد. نانولوله‌ها خواص نوری و شیمیایی یگانه‌ای دارند و همین آنها را برای محققان زیست‌پزشکی بسیار جذاب می‌سازد.»
عضو دیگر گروه، پروفسور استیون کیورلی که یک جراح تومور و رئیس بخش جراحی تومور معده و روده مرکز اندرسون است، در این باره می‌گوید: «نتایج اولیه برای محققانی که علاقه‌مند به استفاده از نانولوله‌های کربنی درفعالیت‌های زیست‌پزشکی هستند، امیدوار کننده است. به خصوص، تحت تأثیر قرار نگرفتن اثر فلورسانت در این فعالیت‌ها، ما را بسیار خوشحال کرد. زیرا این امر ردیابی نانولوله‌ها را آسان‌تر می‌سازد و دری به روی کاربرهای درمانی و تشخیصی جدید می‌گشاید.»
به گزارش ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، در مطالعه اولیه‌ای که درسال 2002 توسط وایسمن و همکارانش در دانشگاه رایس انجام گرفت و مرحوم پروفسور ریچارد اسمالی در آن شرکت داشت، دیده شد که نانولوله‌ها نورفلورسانس و یا مادون قرمزِ نزدیک، از خود منتشر می‌کنند.
چون نور مادون‌قرمزِ نزدیک بدون هیچ گونه آسیبی از بدن عبور می‌کند، محققان مایلند تا از نانولوله‌های کربنی در تشخیص و درمان غیرتهاجمی بیماری‌هایی مثل سرطان و تصلب شریان استفاده کنند.
در مطالعه کنونی وایسمن، و همکارانش، نانولوله‌های کربنی تک دیواره محلول در آب را به حیوانات آزمایشگاهی تزریق کردند. نانولوله‌های مزبور در حالی که پوشش زیست‌سازگار آنها توسط پروتئین‌های خون برداشته شده بود، در درون بدن حیوانات از خود نور فلورسانس ساطع کردند.
این محققان از خاصیت فلورسانس مذبور برای ردیابی نانولوله‌ها در خون و تصویربرداری از آنها در بافت‌ها در زیر میکروسکوپ، استفاده کردند.
یکی از این محققان می‌گوید که اسمالی، کمی قبل از فوتش در سال 2005، در همین زمینه چندین پروژه را پی‌ریزی کرد. در یکی از آنها، هم‌اکنون محققان روی روش‌هایی که نانولوله‌های تزریقی را مدت زمان بیشتری در بدن و خون نگه دارند، مشغول به تحقیق‌اند.
در اثر این امر می‌توان عضوهای خاصی را به راحتی هدف قرار داد. در پروژه‌ای دیگر محققان روی رفتار نانولوله‌ها در یک چرخه طولانی حضور در بدن و تأثیرات آنها بر حیوانات آزمایشگاهی تحقیق می‌کنند.
